Het is een prachtige zonnige dag om naar zee te gaan. Met de zee in zicht kun je niet anders dan dieper doorademen en de uitgestrektheid tot aan de horizon ervaren. De zee glinstert en maakt geluid. In de branding rollen de golven kruislings over elkaar heen. Wit zeeschuim beëindigt iedere golf als een lineair ornament. De vloedlijn ligt bezaaid met schelpen die steeds onder een transparant glanzende vernislaag lijken te verdwijnen. Er liggen kwallen die zich volledig bloot geven in hun doorschijnendheid. De 4 roze ringen in het ronde gelei-lijf lichten op. De contouren van mijn voetstappen verwateren in de vloed. Schepen lijken te stil te staan op de rand van de horizon. Alsof je, op een andere schaal, de miniatuur bootjes zo kunt pakken en verplaatsen als in een spelletje 'Zeeslag'. Het meest boeiend blijven de Sterntjes. Deze witte vogels met een zwart petje veranderen hun horizontale glijvlucht moeiteloos in een verticale duik om visjes te vangen. Ik begrijp wel dat het druk is aan de stranden. Wie wil er nu geen zicht op zee?
