Het aftellen is begonnen. De kapper in dit bergdorp knipt weer. Na de ‘Bundesamtliche’ aankondiging was haar weekagenda in één uur vol. De scholen en de winkels mogen binnenkort ook open. De versoepelingen in Europa druppelen het nieuws binnen. Het blijft een onzekere en heftige tijd. Toch krijg ik steeds een sprankje meer hoop dat we bewegen naar een nieuw normaal. De lockdown met alle negatieve berichten en (doem)scenario’s voelde als een zware klim bergop. Nu we over de piek heen lijken, krijgen we weer lucht. Er is ineens ruimte om om ons heen te kijken. De crisis heeft als bijproduct verassend veel solidariteit en creatie opgeleverd. Ik geniet van muzikanten, theatermakers, acteurs en dansers die ontroerende stukken online en live spelen. Musea geven een virtuele rondleiding of een kunstsnack. Ik ben begonnen met het dagelijks schrijven van een verhaal. Verveling is het begin van creatie, (wat ik mijn kinderen uit den treure heb voorgehouden). Er is ruimte gekomen om weer te spelen. Gewoon, zoals het leuk is om een paardenbloem uit te blazen. Dat al die zaadjes van creativiteit en solidariteit die de wereld in vliegen, in vruchtbare aarde mogen landen.
