Een jaar lang Italiaanse les hebben schept een band. Wekelijks zijn het wel en wee besproken in de online lessen. Mijn lief kende zo zijn leraar nog voor we hem ‘in het echt zagen’. Afgelopen zomer was de vuurdoop: een etentje met de leraar en zijn vriendin in Bergamo, volledig in de taal van het land. Toegegeven, we namen beiden een aspirine na afloop van de drie uur durende conversatie. Denken en praten in de vreemde taal had de neurale netwerken in de hersenen behoorlijk belast. Het was ook heel erg gezellig. Er was een klik en dan bedoel ik niet in het hoofd. Het voelde alsof we elkaar al lang kenden, familiair. Het maakte mede dat we nu al een maand in Bergamo wonen. We leerden de leuke zus van de leraar kennen. Zij geeft taallessen aan buitenlanders, ook aan ons.
In onze dagelijkse lessen Italiaans beginnen we steevast met conversatie. Moeiteloos meandert het gesprek van onze ervaringen naar film, voetbal of het leven in de ruimste zin. We hebben het over meditatie. Dat we het dagelijks doen en hoe dat zo gekomen is. Ik vertel dat mijn fascinatie met yoga en meditatie begon bij mijn oma. Ik kan me herinneren, als kind, dat ze op haar hoofd in de gang stond, de kopstand. Ik leer dat dit in het Italiaans ‘la testa in giù’ is, het hoofd omlaag. ‘Giu’ is het omgekeerde van ‘Su’ omhoog. Niet voor niets heet het lekkerste toetje van Italië ‘tiramisu’, letterlijk ‘Trek me omhoog’. Kijk zo leer je een taal. Tiramisu eten we als de leraar en zijn vriendin in ons tijdelijke appartement komen eten. Het einde nadert van een maand Bergamo. We gaan de mooie gesprekken en lessen missen.
