Dit bloempje, dat sinds kort een heldenrol speelt, groeit gewoon in de weilanden in Zwitserland. Je zou bijna denken dat het een verdwaalde crocus is. Zo eentje die zich heeft vergist in het jaargetijde en vrolijk gaat bloeien als de zomer op zijn eindje loopt. Maar het is een herfsttijloos die opkomt als zijn naamgevend seizoen zich aandient. Het seizoen waarvan ik de naam nog niet wil horen noch wil schrijven. Ik kan de zomer nog niet missen, zit nog in de ontkenning en hoop op een hele lange nazomer. Deze lelie-achtige is enkel bloem in doorschijnend violet, zonder blad. Contrastrijk staan in het hart 6 saffraankleurige meeldraden.
Sinds een paar dagen is het bekend dat uit deze kleine bloem een groots medicijn wordt gewonnen. Een pil die na hartfalen de kans op een tweede hartinfarct substantieel verkleint. Bijzonder, terwijl het een giftig plantje is. Ik was altijd al gecharmeerd van dit bolgewas. Er is namelijk nog iets moois. Als je de bol binnen neer legt zonder water of aarde, bloeit op miraculeuze wijze toch de opaque violette kelk op. Na het nieuws van de helende werking kan de herfsttijloos voor mij helemaal niet meer stuk. Ik vergeef hem nu zelfs zijn naam.
