Maart en april waren uitzonderlijk warm, ook in Zwitserland. Hier in het Berner Oberland hebben we bijna 8 weken onafgebroken mooi weer gehad. De boeren werden chagrijnig van de dorre velden, zonder uitzicht op regen. Met de warmte hebben ook de vliegen zich in grote getale kunnen ontwikkelen. De dikke vlieg die gisteravond in mijn slaapkamer bivakkeerde is dan ook geen wonder. Ik raakte meteen in gewetensnood. De wetenschap dat het aantal insecten in 10 jaar tijd is gehalveerd maakt me behoedzaam. Ik heb hier te maken met een kostbare soort. Insecten vormen de onderste laag van de voedselpiramide in de natuur. Als je die laag wegneemt stort de piramide ontegenzeglijk in. Vogels hebben dan geen voedsel meer, maar ook de grotere zoogdieren niet. Uiteindelijk zullen zelfs de planten eronder lijden.
Je begrijpt, ik wil dus eigenlijk geen vlieg meer kwaad doen. Tegelijkertijd is het luide gezoem onverdraaglijk en zal ten koste gaan van mijn nachtrust. Dus dan toch maar met de vliegenmepper achter de indringer aan. Die blijkt zich te ontpoppen als een formule 1 vlieg die razend snel circuitjes door de kamer racet. Hij houdt geen pitstop en daarmee is het kansloos om hem te pakken te krijgen. Zwaar gefrustreerd gooi ik alle ramen open. Ik riskeer dat zijn gevleugelde vriendjes hem hier gezelschap komen houden. Gelukkig neemt hij de ruimte die ik bied en vliegt naar buiten. Pfff, de insectenpopulatie is niet afgenomen en ik slaap als een roos.
