We wandelen Wengen uit in noordelijke richting. Over groene alpenweiden vol bloemen met een indrukwekkend vergezicht op het dal beneden. Dwars door donkere dennenbossen over natuurlijke trapjes, de boomwortels. Om uiteindelijk aan de horizon een oude boerderij te ontwaren. De eerste keer dat ik hier als kind kwam, voelde deze plek als het einde van de wereld. De weg houdt hier op. De berg maakt een wending. In een straal van kilometers is huis noch boerderij te bekennen. De wat stugge boer heeft een paar picknick banken neergezet. Wandelaars kunnen hier op adem komen en iets eten en drinken. Wat ze in Zwitserland ook wel ‘Verpflegung’ noemen. Zoiets als oplappen na een fikse wandeling, stel ik me voor. Dat lukt goed met de verse melk van de koeien, het spiegelei van eigen kippen, brood met zelf gemaakte kaas of ‘merengue’ met verse slagroom. Allemaal hier vervaardigd in de kaasmakerij en de keuken die al een eeuw in dezelfde staat verkeren. Hier heeft de tijd stilgestaan. Deze nomadische boer is met zijn vrouw en vee iedere zomer op deze plek, zonder verwarming of riool. In de winter keert hij met zijn koeien, varkens en kippen terug naar Wengen om daar in de dorpsboerderij te overwinteren. Dat gaat hier al eeuwen zo. Dit cultureel erfgoed wordt gekoesterd en ook gesubsidieerd. Achter een bord met 2 spiegeleieren waan je je terug in de tijd. Even deel zijn van wat een eenvoudig boerenleven lijkt, meebewegend met de seizoenen.
top of page
bottom of page