Anne Imhof is geen mooimaker. Haar strak gelakte kunstwerken zijn bekrast. Op glazen semi-transparante scheidingswanden is grafitti gespoten. Imhof is bekend van het spraakmakende Duitse paviljoen op de Biënnale van Venetië 2017. Bij binnenkomst werd je opgewacht alerte Dobermann Pintschers in een kooi. Beangstigend. Gevolgd door een zwevende glazen vloer waarop en waaronder gothic ogende dansers vertraagd bewogen. De performance maakte de toeschouwer ongemakkelijk. Thema’s als macht, onmacht worden versterkt door de dansers letterlijk op een voetstuk te plaatsen.
In Palais de Tokyo, Parijs heeft Imhof nu een grote solo tentoonstelling. De rauwe, gestripte ruimte sluit perfect aan bij de sfeer van haar installatie. Performers ontbreken i.v.m. C. Toch ademt de opstelling dreiging. Zijn het de koele metalen, het harde glas, de flarden van heavy metal, geschreeuw? Of de zwart omwikkelde pilaren als in een boxring, de boxzak, de kale matrassen die op de vloer liggen? Het schuurt met de schoonheid van de grote doeken van Sigmar Polke met hun alchemistische gouden glans. High culture uit de Pinault Collectie. De keuze voor oude meesters met tekeningen van beesten zonder huid sluiten aan bij de naakte emoties in video’s van Imhof. Een leren jas aan de muur met een bergje wit poeder eronder. Je waant je in een Berlijnse nachtclub, low culture: ‘Les extrêmes de touche’. De chemie van angstzweet en adoratie. Het kan alleen nog maar intrigerender worden als in September de dansers weer mogen acteren!
