De oude stad Bergamo heeft zich hoog tegen de omliggende heuvels gevlijd. Die zijn bedekt met kleurende bomen en wijnvelden. Nu, in de herfst, lijkt het alsof de historische gebouwen als een kameleon de kleuren van het seizoen hebben aangenomen. Natuurlijk, de daken met hun cilindrische pannen in terra tinten: bijna beige, zalm roze, ‘burnt orange’, mandarijn, sienna, bruinrood, koperbrons tot licht scharlakenrood. Maar ook de levendig gestucte muren. Die variëren van zandtint, goudoker, bruinrood tot diep bietenrood.
Vanuit Bergamo città alta loop je zo de heuvel op, de bossen in. Daar, in de natuur, vind je alle herfst schakeringen terug. De bospaden liggen vol bladeren en bolsters van de kastanje. Onderweg kom ik een paar maal een mannetjes met mand tegen. De rieten korf zit vol tamme kastanjes en eetbare paddenstoelen. Navraag leert dat de ‘funghi’ even gebakken worden voor ze over de pasta gaan. Het verbaast me niets dat de Italianen voor een maaltijd een flinke boswandeling over hebben. Zelfs de eenvoudigste groenteman is een feest voor iedereen die van koken houdt. Er zijn meer dan 6 soorten aubergine. Ieder verschillend van vorm en kleur. Rond of langwerpig, effen of gevlekt, wit, groen of …aubergine, wat oogt als nagenoeg zwart. Nog uitgebreider is de keuze in tomaten. Deze hebben dan ook nog allerlei spannende namen. Zoals de coeur de boeuf, hart van een rund, met zijn grillige vorm, tijgertomaat met zijn strepen of de kleine ronde parel tomaat. Hetzelfde geldt voor de artisjok en de courgette.
Tot zover de Italiaanse groente. De pasta is een heel nieuw hoofdstuk. Ik ontdek in de kleine winkeltjes een oneindige hoeveelheid soorten spaghetti en ravioli, in uiteenlopende vormen en maten. Met de dagelijkse taal lessen krijg ik het Italiaans steeds beter onder de knie. Toch vermoed ik dat ik voor al die verschillende benamingen van pasta nog jaren nodig heb. Mamma mia! Pappardelle, linguine, fettuccine, cappellini, fusilli, stringhette, caserecce, farfalle, lumache, reginette, tortiglioni, rigatoni, canneloni, gigantoni en dan ben ik er nog lang niet …
