Het grootste kunst evenement van Venetië heeft een transformatie ondergaan. Zo is meer dan 85 procent van de deelnemende kunstenaars vrouw. De curator is Cecilia Alemani, dat heeft natuurlijk geholpen. De vorige biënnale was 3 jaar geleden en ondertussen leven we in andere tijden. De pandemie lijkt overwonnen maar is gevolgd door de oorlog in Oekraïne. Het Russische paviljoen is dus gesloten. Centraal staat een Oekraïense toren van witte zandzakken. Die dient in Odessa ter bescherming van historische beelden. We kennen het van tv. Op veel plekken krijgen minderheden een stem die eerder niet gehoord werd. Nederland leende hoffelijk haar paviljoen aan Estland. Wat als jonge natie zelf geen vaste plek heeft.
Ik bevind me in goed gezelschap om deze Biënnale te duiden. Mijn dochter, kunsthistorica en mijn lief met een kunstacademie achtergrond. Tijdens de pauze momenten in deze magische stad aan het water bespiegelen we de kunst. Curator Alemani wil een alternatieve toekomst voor de mensheid verbeelden. En die kunst van de verbeelding of verbeelding van de kunst kunnen we in deze tijd met de nodige crises goed gebruiken. Deze Biënnale is voedsel voor de ziel.