Het is een andere wereld, het kleine bergdorp boven het Lago Maggiore. We zijn hier gestrand omdat de auto ‘panne’ heeft. Het is hoogseizoen dus alles aan de waterkant is vol. De afstand is 4 km maar in beleving is het mijlenver. Het dorp ademt een welhaast middeleeuwse sfeer. Smalle straatjes enkel voor voetgangers. De huizen opgetrokken uit keien en steentjes, allemaal verschillend van vorm en formaat.
We verblijven in een piepklein huisje boven het keramiekatelier van Patrizia en Claudio. Ze groeten iedere passerende dorpeling. Met nog geen 100 inwoners kent iedereen elkaar. Achter het kleine dorps restaurant, gezamenlijk gerund door diverse dorpelingen, is zelfs een gemeenschappelijke oven. Op zaterdag kunnen de dorpelingen er hun pizza bakken. De dag daarna brood. Zo eten we zondagochtend knapperig en geurend brood recht uit de oven. De dorps idylle is compleet. Maar ‘Non è tutte rose e fiori’, niet enkel rozengeur en maneschijn, verzekerd onze gastheer ons tijdens een maaltijd samen, met groente uit de tuin.
De moestuinen worden gedeeld net als de opbrengsten daaruit. Op een ochtend treffen we de 85 jarige buuf aan in haar deuropening. Ze ontdoet tomaten van de harde delen. Ze wuift ons naar binnen. Daar staan wel 100 potten met rode ‘sugo di pomodoro fresco’. Ingekookte tomaten vacuüm in weck potten om in de winter voor pizza & pasta te gebruiken. Door de tomaten een minuut of 15 te koken zijn ze zoet geworden. De potten deelt de buuf uit aan de andere ‘donne’ in het dorp. In dit pittoreske dorp komt de maaltijd nog van het lokale land en maken vele handen licht werk. Overdag ruik ik een vleug rozengeur, ‘s nachts zie ik een glimp maneschijn.
