In onze ronde langs Noord-Italiaanse meren is er nog één meertje onopgemerkt. Het Ortameer is het kleine broertje van Maggiore, de grotere. Het ligt er ook direct naast, slechts gescheiden door heuvels. Dit meer is verschoond gebleven van de reisorganisaties. Alles is net één slag kleinschaliger en daarmee rustiger. Het wateroppervlak is ook een stuk kleiner. Er ligt maar 1 pittoresk eilandje in. We nemen een boot er naar toe. Het staat tjokvol met een klooster, huizen en gebouwen. Daar tussen loopt een stilte route. Ik denk dat dit een initiatief is van de kloosterlingen. Om ervoor te zorgen dat ze minder last hebben van die kakelende toeristen. Op de weg hangen zinvolle bordjes met teksten als ‘in de stilte ontmoet je de meester’. Ik moet meteen denken aan de opvoeding van mijn kinderen. Heel af en toe werden we horendol van het doorlopende getetter en de veelheid aan vragen. Dat was hét moment om het spelletje ‘wie kan er het langste stil zijn?’ in te zetten. In de rustige ogenblikken konden wij, ouders, even op adem komen tot de volgende vraag zich aandiende. Misschien halen de nonnen in hun kloostercel ook opgelucht adem als ‘s avonds alle dagjesmensen weer naar het vasteland zijn vertrokken.
top of page
bottom of page