Het is dag 1 van mijn nieuwe quarantaine-hobby: zelf brood bakken. Ik hoorde laatst iemand zeggen: ‘Nederland vindt zichzelf opnieuw uit’. Nu we geen terrasje kunnen pikken, niet uit eten mogen en niet naar de film gaan, ontstaan er -als vanzelf- andere bezigheden. Er wordt weer getuinierd, uitgebreid thuis gekookt, gefermenteerd en gepuzzeld. Mijn zoon vroeg zich laatst af waarom ik ooit gestopt ben met zelf brood bakken. ‘Het rook vroeger zo lekker naar vers brood als ik wakker werd’. Mijn antwoord was simpel. Ik had met dagelijks bakken al twee machines versleten en besloot geen derde te kopen. Nu gaat hij binnenkort samenwonen en wil zelf brood gaan bakken. Ik denk dat het hem een huiselijk gevoel geeft op zijn kersverse nieuwe plek. Het lijkt me een goed plan. Sterker nog, zijn enthousiasme wakkert mijn bak passie ook weer aan. Ik besluit ook weer te starten.
Een lekker brood begint bij vers meel. Daarvoor gingen we samen naar korenmolen 'de Zandhaas' in Santpoort. Hier wordt graan op windkracht tot meel gemalen tussen twee gigantische ronde stenen. Net als in 1779, toen de molen in gebruik werd genomen. De molenaar is meegegaan met zijn tijd. In de winkel zijn inmiddels allerlei kant-en-klare broodbak mixen verkrijgbaar, met spannende namen als 'Sue’s berenmix'. Zwaar bepakt met stapels verschillende zakken meel liepen we verheugd onder de zoevende wieken door. Het werd een samenwerkingsproject. De machine installeren op een geschikte plek, de ‘user-manual’ bestuderen en valkuilen en tips in kaart brengen. Vanmorgen was het dan eindelijk zover. Veel meer dan water en die mooie berenmix bleken er niet nodig. De machine mengt en kneedt met een ritmisch knorrend geluid. Af en toe geeft ie een piepje waarop wij gealarmeerd reageren als op een ‘tamagotchi’. Loos alarm. Met het signaal liet hij ons enkel weten over te gaan naar een volgende stap in het proces: van kneden naar rijzen, van rijzen naar bakken. 4 uur later vulde het huis zich met de heerlijke geur van vers gebakken brood. We waren gewaarschuwd voor de tegenvaller: de zware klomp die een eerste brood kan zijn geworden. Maar wonder boven wonder haalden we, met wat wrikken, dat wel, een luchtig baksel uit de machine, dat oogde als een boeren bruin. Onmiddellijk overviel ons dat huiselijke gevoel van weleer. En het smaakte verrukkelijk. Natuurlijk 10x lekkerder omdat we het 'zelf' hadden gebakken. Wij knorden, bijna net zo tevreden als ons nieuwe huisdier.
