In de bergen is het gewoonte om elkaar vriendelijk te groeten. Dat gebeurt in het ‘Schwyzerdütsch’. Zwitserduits wordt gesproken in een groot deel van Zwitserland. Dat klinkt mooi en zangerig, maar is onverstaanbaar. Er zijn verschillende mogelijke begroetingen. Als je één persoon tegenkomt is het ‘Grüess di’, of ‘Grüezi’. Wordt je pad door meerdere wandelaars gekruist, dan wordt het ‘Grüezi mitenand’ ofwel ‘miteinander’, dus ‘met elkaar’. Jaren geleden, toen we hier met onze kleine kinderen wandelden, begroetten zij uit volle borst ‘Cruesli’ en ‘Cruesli-met-‘n-hand’. Hoe meer mensen per vierkante kilometer leven, hoe minder er wordt gegroet. Hier in Haarlem lijkt het duidelijk ‘not done’ om onbekenden zomaar gedag te zeggen. Maar ‘old habits die hard’. Na twee maanden oefening ontsnapt er bij de eerste de beste passant toch een gemompeld ‘goeiemiddag’ aan mijn mond. De jonge man, in gedachten verzonken, kijkt verstoord op. Zijn peilende blik en fronsende wenkbrauwen verraden dat hij twijfelt: ‘Heb ik met een extreem eenzame ziel van doen of is er gewoon een steekje los bij dat mens?’ Ik neem me voor er de komende kilometers aan te werken om ‘het steekje’ vast te zetten. Bij een volgende passant bijt ik op mijn tong.