Er is geen tentoonstelling die beter in het Groninger Museum past dan die over de Italiaanse ontwerper Alessandro Mendini. Hij was per slot van rekening ook de architect van deze plek. Het museum bestaat al bijna 150 jaar. In 1994 rees het gebouw volledig vernieuwd op uit het water van het kanaal. Een beetje als een sprookjeskasteel met een slotgracht. Bont gedecoreerd en met een gouden depot-toren als centraal volume. Postmodernistische architectuur bij uitstek met de vrije vormen, uitbundige decoraties, hergebruikte klassieke elementen en speelse details. Mendini nodigde drie gastarchitecten uit om eigen paviljoens te ontwerpen: Italiaan Michele de Lucchi, Philippe Starck uit Parijs en Coop Himmelb(l)au uit Wenen. Later volgden meer vormgevers voor het interieur. Hierdoor werd het één groot Gesamtkunstwerk. De tentoonstelling nu huist in babyroze ruimten. De ontwerpen van Mendini staan er te glimmen en te glitteren, met een onmiskenbaar eigen signatuur. Die is te begrijpen als een tegenreactie op het strakke, zakelijke en functionele modernisme. Toch ben ik aan het einde van de rondgang overvoerd geraakt. Alsof ik een hele grote puntzak snoepgoed achter elkaar heb opgegeten. Een gebouw én alle ontwerpen van Mendini is misschien wat veel van het goede. Ik kom zeker terug voor de volgende tentoonstelling. Want het blijft een bijzondere plek waarvan er in het nuchtere Nederland niet veel zijn.
top of page
bottom of page