Gisteren kwam Willem Sanders een doos van zijn zelf geproduceerde wijn brengen, Sand&Berg. Nu denk je misschien dat hij een wijnboer is. Maar naast wijn maakt Willem kunst. We kennen elkaar al een jaar of 30 en in de loop der tijd is ons huis vol komen te hangen met echte Sanders. Een jaar of 13 geleden hebben Willem en zijn vrouw een stadshuis in Amsterdam verruild voor een landhuis in Piemonte, Italië. Het ligt boven op een berg en is opgetrokken in de lokale steen ‘Pietra della Langa’. De helling bij het huis vroeg er bijna om en werd dus beplant met wijnstokken. In deze omgeving, de ‘Bormida’ vallei, werden al jaren lang terrassen gevuld met wijnplanten. Tot het begin van de 80-er jaren. Toen ging de uitgedunde en vergrijsde bevolking over op het planten van de eenvoudigere notenboom. ‘Noceto’, walnotenboom, is dan ook de naam van het dorp waar Willem woont. Maar het microklimaat blijkt nog steeds bijzonder geschikt voor wijnbouw.
Iedere fles wijn heeft een bijzonder etiket. Daar raken kunst en wijn elkaar. Deze keer een schilderij van Tiberius Sanders, zijn zoon. Hij heeft het talent van zijn vader en ook hij werkt in Italië. Als er geen Corona was geweest waren we dit jaar net als vorig jaar naar hen toegaan. Tijdens zo’n bezoek brengen we altijd een poos in het atelier door. Daar horen we Willems verhalen en zien we zijn laatste werk. De tinten zijn intens, de doeken zijn gelaagd en de sfeer is niet zelden mysterieus. Landschappen, abstracte bloemen of delen van de natuur figureren op olieverfschilderijen, aquarellen en tekeningen. Niet verwonderlijk in deze mooie, natuurlijke omgeving. Het heeft een diepere betekenis. De mens heeft de natuur nodig, maar de natuur groeit uitstekend en uitbundig zonder de mens. Sterker nog, de mens doet vaak meer kwaad dan goed. Laat dit nu net een visie zijn waar ik me helemaal in kan vinden. Daar drinken we een glas wijn op.