Het buitenbadseizoen is begonnen. Vlak bij ons huis in een kom van de duinen ligt een idyllisch meertje. Hier kun je geweldig zwemmen. Aan één kant ligt het dichte laag struweel, aan de andere kant is het toegankelijk over een klein zandstrand. Op warme dagen struikel je hier over de zandkastelen die kleine architecten hebben achtergelaten. Ieder voorjaar is het aftellen tot het water op temperatuur is. Dit jaar is dat sneller dan anders. Er wordt het hele jaar gezwommen, daar niet van. Geheel volgens het gedachtegoed van ‘The Iceman’ Wim Hof. Maar dat is maar voor enkelen aantrekkelijk.
Wij hebben als zwemmers een vaste plek voor onze spullen op de omgevallen boom. De routiniers herkennen elkaar, zij hebben recht op een beetje comfort. Vanmorgen was het weer zover. Ik was bijna vergeten hoe het was. Het zijdezachte water dat op magische wijze opwelt uit het duinzand. De stille uitgestrekte watervlakte van bijna een halve kilometer lang doet denken aan een Scandinavisch meer. De verschillende tinten grijs-, geel- en blauw-groen van de begroeiing aan de wallenkant. Heel soms zien we hier zelfs als een blauwe flits een ijsvogel langs scheren.
Het is net of met je onderdompelen en zwemmen in het water ook alle dagelijkse beslommeringen van je af spoelen. Het hoofd is leeg, de huid tintelt, de adem is verdiept. Ik voel me vitaal. De heilzame werking van het natuurwater nodigt uit om dagelijks te zwemmen. Ik overweeg zelfs even, om me aan te sluiten bij de ijs-mensen en mijn kouderecord te breken, later dit jaar.
Comments