Reizen tijdens Corona is nogal een ding. We gaan met de trein door Zwitserland naar de luchthaven van Zürich. Gewapend met desinfectie gel, een mondkapje en een gezondheidsverklaring. Mijn gang op de perrons is als een passer, ingesteld op twee meter, cirkelend rond andere reizigers. Eenmaal in de treincoupé start een soort stoelendans om een zitplaats op veilige afstand. Er ontstaat zelfs een vorm van handdoekje leggen, als het bezet houden van een strandstoel in de zomer, maar dan met tassen.
De aanblik van de vertrekhal van Flughafen Zürich is bizar: het is uitgestorven. Blinkend marmeren vloeren spiegelen zonder dat passagiers dit verstoren. Rijen check-in balies staan strak in het gelid. Gesloten. De scheidingslinten ogen als fossielen uit een andere tijd. Er zijn vandaag maar 5 vluchten. De etalages zijn leeg. Geen Rolex, hier Rolt niets. Stalen rolluiken voor Gucci: No Goods, No Good. De impact van Corona op de economie is ook hier in 1 klap duidelijk.
Het vliegtuig is voor nog geen kwart gevuld met verplicht ‘gemondkapte’ reizigers. Voor de cockpitbemanning zit social distancing er niet in. Er zit zelfs een instructeur op de jumpseat: de copiloot maakt vandaag zijn opleiding af. Met z’n drieën op krap 3 vierkante meter dus, zonder mondkapjes. Op onze stoelen ligt een verpakte snack. Want trolley-service is nu ook uit den boze. Voorzichtig (alleen aan de touwtjes!) het kapje af voor het hapje. Aangekomen op Schiphol mag maar één kind ons ophalen met de auto. De boete van €390 pp. en een strafblad hebben we niet over voor gezinshereniging. Heerlijk om mijn zoon toch stiekem weer in de armen te sluiten. Het zijn vervreemdende tijden. Een treinreis en een vluchtje van een uur, waar we gewoonlijk onze hand niet voor omdraaien, voelden als een wereldreis. De bestemming is een andere plek geworden, dan ik ruim twee maanden geleden achter liet. Ik ben blij dat de missie geslaagd is. We zijn weer thuis.
