We waren van de hippe cafeetjes. Bij iedere nieuwe barista schoven we aan om te proeven wat die in huis had. We zagen espresso met de stopwatch getimed voor het juiste resultaat, passend bij de maling en de machine. We gingen uitgebreid testen hoe de koffie smaakt en niet onbelangrijk altijd met ‘iets erbij’. Voor iedere fietstocht of wandeling plande we halverwege een beloning op een lekker terras. We waren niet de enigen, want ook op doordeweekse dagen zaten die terrassen bomvol. Maar dat zijn lang vervlogen dagen. Cafés en restaurants zijn al weer een poosje potdicht. Wat blijkt? We passen ons moeiteloos aan en de hoogte van de lat zakt. We ontdekken hier de take-away. De dorpsbakker in het dal biedt zijn ‘Aprikosenkuchen’ aan met een beker automaatkoffie, die doorgaat voor cappuccino. Ons koffiemoment is op een zonnig bankje aan de parkeerplaats, na de eerste 5 kilometer lopen. Dat is echt een geluksmoment. Ik krijg van vriendinnen foto’s van het bakje troost bij een benzinepomp tijdens hun fietstocht. Ook zij ervaren die tankstation traktatie als een hoogtepunt.
