We zijn uit Italië teruggekeerd op onze Zwitserse berg. Hier geen pasta, risotto en lekkere toetjes meer. We moeten afkicken van al die Italiaanse heerlijkheden. En dan hebben we het nog niet eens over de perfecte espresso en cappuccino. De Italiaanse is één van de oudste keukens ter wereld die nog teruggaat tot de Romeinen. Dat proef je in de verfijning van de gerechten. Pasta is in bijna ieder restaurant vers gemaakt. Het schijnt af te stammen van de Aziatische noodles. Tomaten spelen een hoofdrol. Die zijn ooit, in een gele kleur, mee gebracht uit Zuid Amerika door ontdekkingsreizigers. Het Italiaanse klimaat bleek uitgelezen voor de kweek van deze ‘gouden appels’, pomo d’oro ofwel pomodoro. De smaak van een eenvoudige ‘caprese’ met deze tomaat, mozzarella en basilicum is vaak onovertroffen. Misschien helpt het dat dit voorgerecht de kleuren van de Italiaanse vlag draagt? Maar het meest mis ik de tiramisu. We hebben er alle varianten van getest. De ene nog beter dan de andere. Het meest bijgebleven is de ‘deconstructed’ versie. Je kon zelf het toetje samenstellen uit de losse ingrediënten: sterke koffie uit een percolator, platte dunne lange vingers en een royale hoeveelheid, perfect luchtig geklopte mascarpone. Tira-mi-su betekent letterlijk, til me op. Dat dekt de lading van dit hoog calorische toetje: ‘instant-happiness’.
Comentarios