We kijken allemaal langdurig uit het raam deze dagen. Daarbij valt mij nu ineens iets op: het uitzicht hier is verticaal. Een verschil van 90 graden met het Nederlandse horizontale landschap. Ik ben opgegroeid in België. Als we naar Nederland reden werd het landschap van heuvelachtig geleidelijk aan zo plat als een dubbeltje. Alsof een reus een opgehoopt donzen dekbed netjes strak trok. Het meest extreem verticale uitzicht hier in de buurt is de Eiger Noordwand. Die meedogenloze wand, zonder een straaltje zon, is een beruchte uitdaging voor bergbeklimmers. De ‘verticale arena’ staat te boek als de gevaarlijkste route in Europa. De eerste beklimmingen in de 30-er jaren duurden dagen. Er vielen doden waardoor ‘Nordwand’ in de volksmond ‘Mordwand’ werd. Sindsdien zijn techniek en hulpmaterialen enorm verbeterd. Zo kon de Zwitser Ueli Steck in 2015 solo, in minder dan 2,5 uur naar de top klimmen. Een haast bovenmenselijke menselijke prestatie. Daar put ik hoop uit bij de collectieve uitdaging waar we nu voor staan. Dat we met voortschrijdend inzicht en met nieuwe medicatie deze ‘berg’ kunnen bedwingen. Om straks op het topje te staan waar de zon schijnt en we weer overzicht hebben.
Comments